Ongeluk

Op weg naar huis na een supervakantie in Zweden (waar we op de eerste dag al een eland zagen), rijden mijn vrouw ik over de Duitse Autobahn. Terwijl we daar rijden herinner ik mij een bijna ongeluk, wat we samen hebben meegemaakt.

We werden ingehaald door een snel rijdende auto met twee fietsen op het dak. Plotseling valt één van de fietsen van het dak en stuitert op het wegdek. Achterop komende auto’s kunnen door hard remmen en te ontwijken ernstige ongelukken voorkomen. Mijn vrouw herinnert zich een fiets die tegen de middenberm is beland en een stilstaande auto op de vluchtstrook, waarvan de inzittenden zich lijken af te vragen; Wat nu?

Beiden hebben we de gebeurtenis op ons netvlies staan. Beiden zijn we er van overtuigd dat onze persoonlijke waarneming de waarheid is. ik merk dat het iets met me doet. Ik schaam me voor de gedachte een van onze kinderen te vragen hoe het volgens haar gegaan is. Waarom is het zo belangrijk voor me? Misschien, omdat als deze herinnering niet zou ‘kloppen’, welke herinneringen lopen nog meer ‘schade’ op? Mijn waarneming was ook ‘de waarheid’ geworden en daardoor was er geen ruimte meer om te ‘bewegen’.

Eland

Ik krijg een vraag voor een supervisietraject. Drie collega’s geven aan zich verder te willen ontwikkelen. In de eerste twee bijeenkomsten geven ze politiek correcte antwoorden en blijft het beeld van de leergierige professionals bestaan. In de derde bijeenkomst gebeurt er iets onverwachts. Een van de supervisanten wordt emotioneel, verheft haar stem en vertelt over een mannelijke collega die zij consequent eland noemt. Hij banjert overal doorheen, maakt overal brokken en als je hem er op aanspreekt kijkt hij je aan alsof hij nog lekker staat te herkauwen van zijn net opgedoken gele plomp wortels. Haar verhaal komt er op neer dat ze eigenlijk niet meer met hem door een deur wil, omdat hij zulke stomme acties onderneemt. Ze zoekt bijna krampachtige bevestiging bij haar medesupervisanten. Ze lijkt een angst te willen overschreeuwen. De een lijkt haar niet te willen afvallen, de ander distantieert zich van de stelligheid van de inbrenger.

We hebben samen afscheid genomen van de titel eland. Door die titel was de mannelijke collega zwart-wit geworden en zou het onmogelijk worden je daar ooit nog op een andere manier tot te verhouden. Ook hier ontstond er ruimte om te ‘bewegen’.

Bron:

Rotmans, Jan, Omarm de chaos, De Geus, 2021.