Reflectie in beweging

Deze blog is de tweede in de reeks over ontwikkeling binnen intervisie (zie ook blog 1 ) Als ik supervisie en intervisie begeleid, vallen mij twee dingen op. Het eerste is dat veel mensen die sterk associatief ingesteld zijn, er baat bij hebben dat het gesprek gestructureerd wordt door bijvoorbeeld gebruik te maken van de kernbegrippen denken, voelen, willen en doen. Het tweede wat me opgevallen is, is dat mensen uit praktische beroepen niet gewend zijn stil te zitten om te reflecteren. Soms is het ook moeilijk het reflecteren en het plannen, daar op volgend, te doorvoelen.

Op schouders van reuzen

Ik ben op zoek gegaan naar een instrument wat daar iets in kan betekenen. Ik wilde graag iets ontwikkelen wat daar bij aan zou kunnen sluiten. Fijn dat je bij dat ontwikkelen kunt staan op de schouders van reuzen ( Izaak Newton, 1625 ). Met andere woorden, je kunt grote ontdekkingen van anderen gebruiken en samenvoegen. Om een paar reuzen te noemen: Marshall Rosenberg ( geweldloze communicatie ), Frans Siegers, (de dubbele integratiedriehoek), Steve de Shazer ( schaalvragen ).

Ontwikkelen

Samen met Mei-Yù van Bruxvoort heb ik 4 staptegels ontwikkeld, nl.: voelen, denken, willen en doen. De tegels zorgen er voor dat mensen zich bewust zijn, waar ze in hun reflectieproces “staan”. Het maakt het ook mogelijk om bewust achteruit en vooruit te stappen in het proces.

Hoe het werkt

Aan het begin van het reflectiegesprek versmallen we. We gaan in gedachten terug naar een moment wat opviel, door meer uitgesproken emoties. Daarna kunnen we de tegels langs, waarbij we elkaar bevragen rond die ene stap. Het afgelopen jaar heb ik de tegels regelmatig gebruikt en als ze passen bij de leerstijl van de supervisanten of intervisanten, levert het veel op. Wil je het een keer proberen? Neem contact met me op!