Sinds 1 januari 2017 hebben in Frankrijk werknemers en werkgevers bij bedrijven met meer dan 50 werknemers te maken met een nieuwe wet met als titel Le droit à la déconnexion (het recht om niet verbonden te zijn). Het betekent dat werknemers buiten kantoortijden de telefoon uit mogen zetten en ze niet hoeven te reageren op mails. Ook inDuitsland denken grote bedrijven na over hoe het anders kan. Vanaf 2011 zijn er bijvoorbeeld bij Volkswagen verschillende maatregelen waaronder de E-mailsperre. Servers worden ’s avonds en ’s nachts op stand by gezet. In Nederland zwengelt de Partij van de Arbeid de discussie over het altijd bereikbaar zijn aan.

Gesprek

Niet zo heel gek als je de burn out cijfers ziet, met name onder managers en schoolleiders, maar ook onder jonge startende mensen. Toch zijn er ook tegengeluiden rond het regelen van niet verbonden zijn door een wet. Moet je niet veel meer met elkaar in gesprek rond vragen als: Is dit wat we willen? Is het echt goed voor ons en voor het bedrijf? Moet het altijd zo, of kan het periodiek anders? Mag iemand er van afwijken?

Frons

Op een feestje raak ik in gesprek met een jonge vrouw. Ze vertelt dat ze voor de groep staat in het basisonderwijs. Enthousiast schetst ze haar leven, ze staat midden in het leven, sport en heeft samen met haar vriend een kind. Ze vertelt over haar baan en wat die baan van haar vraagt. Het is intensief als de kinderen op school zijn, maar als de leerlingen naar huis zijn, is het werk nog niet afgelopen en als ze om 17.45 uur naar huis gaat is het werk nog niet klaar. Dat gaat ’s avonds door. Maar ’s avonds is er ook de Parro app, haar kind wat veel ziek is, haar vriend, haar sport, het huishouden, familie, de vrienden, enz. Als ze er over vertelt ontstaat er een behoorlijk frons op haar voorhoofd. Ze vertelt ook dat ze de dingen goed wil doen en dat ze minder, maar moeilijk kan accepteren.

Redenen

Ik bedenk wat de redenen voor ons kunnen zijn om steeds maar toe te geven aan de druk van het werk.

• Als ik naar deze jonge vrouw luister, klinkt naar mijn gevoel, heel nadrukkelijk de behoefte om het helemaal goed te doen door.
• Ik denk dat ik we vaak aan een ongeschreven groepsnorm en of bedrijfscultuur willen voldoen, omdat we er bij willen horen.
• wegdrukken van het niet kunnen invullen van eigen vrije tijd.
• verslaving

Maar gewoon doorgaan zo?

Tja, dat kan natuurlijk. Toch zie ik individuele mensen hun eigen plan trekken. Die melden zich bijvoorbeeld af voor een werk- WhatsApp als ze op vakantie gaan. Of een manager die parttime werkt, die op haar vrije dag maar een keer de werktelefoon checkt. Ook bij sommige teams verandert er wat. Ik was laatst bij de vergadering van een team rond een nieuw project en daar was het omgaan met werktijd en vrije tijd een onderwerp van gesprek.

Ik hoop dat de krapte op de arbeidsmarkt een aanzet geeft tot anders denken rond bereikbaarheid.

Mocht je deze zomer een supervisor/ coach/teamcoach willen inzetten en denk je aan mij, maak je dan geen zorgen als ik niet direct reageer op jouw verzoek tot contact. Ik ga reageren, maar heb waarschijnlijk een voorschotje op het recht op niet verbonden zijn genomen. Als je het goed doet, wens ik het jou ook toe!