Meer regels, meer vlegels!

kwameid

Meer regels, meer vlegels! Een citaat van Piet Vroon, iemand die in zijn tijd zo nu en dan ook vlegelstreken had. Een vlegel is voor mij een kwajongen, die durft aan te schuren aan bestaande structuren, liefst met humor.

Kwajongens

Kwajongens (lees alsjeblieft ook kwameisjes) zijn vaak het zout in de pap. Denk eens terug in de tijd, welke mensen zijn je bij gebleven? In mijn geval zijn het kwajongens en mensen met enthousiasme.
– de stagiaire op de lagere school die ons meenam(en later vreselijk op zijn falie kreeg van de hoofdonderwijzer) om vogels te kijken,
– een medehavist die de sleutels van de politiebus stal en een rondje door het dorp reed met zwaailicht en sirene en daarna de bus weer keurig parkeerde voor het politiebureau,
– de muziekleraar die tegen alle conventies in samen met mij een hele dag van de vakantie opgaf om een muziekstuk te maken met elektronische instrumenten en de week daarop met de klas uit Sneek naar Amsterdam vertrok, ons rondleidde op de Wallen om te eindigen in het concertgebouw,                                                                                                                                                                                                                                         – de voorzitter van de fanfare die wegliep tijdens een aubade, omdat de burgemeester de fanfare vergat te bedanken,
– het bandlid dat bij een vreselijke bekakte golfclub de namen van de eigenaren van de wijnkasten overplakte met schilderstape en de namen van de bandleden erop schreef,
– de manager die een ambulante cliënt zonder familie hielp te verhuizen en toestond dat er veel meer uren in gingen zitten dan de indicatie toeliet, gewoon omdat hij vond dat het nodig was.
Zomaar een greep uit het assortiment kwajongens in mijn geheugen. Ik hoop dat je het met me eens bent, dat je  in ieder geval aan het grinniken bent als je het leest. Bovendien is er een reden dat ze nog in mijn geheugen zitten, ze hebben indruk gemaakt en me mee gevormd.

Regelarm

Verschillende zorgorganisaties zijn gestart en al weer een tijdje aan het werk met het regelarm werken. Het is leuk om na te denken over je werk, over waar het nu eigenlijk om gaat. Het is een proces en hoe verder je komt, hoe gemakkelijker het wordt om snel te bedenken waar verschillende regels echt voor zijn. Waardoor je ook kan bedenken hoe het anders kan.

Energie?

Even terug naar meer regels, meer vlegels. Deze quote overgezet naar regelarm wordt dan minder regels, minder vlegels.
Krijgen we dan minder vlegels tussen de cliënten waar we verantwoordelijk voor zijn? Dat is alleen maar mooi, toch? Dan wordt het toch rustiger op het werk? Dat is wel verleidelijk, maar willen we toch ook niet een beetje ondeugd, net als bij andere mensen?
En dan de collega’s zonder streken? Kan dat, of hoe saai is dat?
Ik moet weer denken aan mijn pleidooi voor narren in mijn blog van 1 april(niet helemaal toevallig) 2016. Hoe ziet een organisatie eruit met vlegels en narren? Ik vermoed energiek, een organisatie met vleugels!